CO WARTO ZOBACZYĆ W ZIELONEJ GÓRZE?
Jest najstarszym zabytkiem architektonicznym w mieście, datowanym na 2 poł. XIV w. Mimo wielokrotnych przebudów po niszczących pożarach i katastrofie spowodowanej zawaleniem wieży (1776 r.), zachowała styl gotycki. Wieża z 1780 r., podwyższona w 1832 r., klasycystyczna.
Świątynia ma układ halowy, trójnawowy, z wyodrębnionym prezbiterium. Znajdują się tu m.in.: neogotyckie ołtarze, późnogotyckie rzeźby – św. Jadwigi i Anny Samotrzeć, barokowy chór oraz szereg kamiennych płyt epitafijnych. W nawie południowej można zobaczyć rysunek na tynku z wyobrażeniem świątyni Grobu Chrystusa w Jerozolimie (pocz. XVI w.). Sąsiadujący z konkatedrą dom parafialny to dawna szkoła katolicka.
Więcej informacji tutaj
Jest pozostałością po systemie dawnych obwarowań miejskich. Stanowiła element zbudowanej w 1487 r. trzeciej bramy miejskiej-Nowej. Wielokrotnie remontowana. W XVIII w. otrzymała barokowy hełm z latarnią. Wieża ma 35m wysokości. Pierwotna nazwa Łaziebna wzięła się od położonej w pobliżu łaźni miejskiej. Wśród Zielonogórzan funkcjonuje jednak druga, obiegowa nazwa – „Wieża Głodowa”. Warto zwrócić uwagę na figurkę Bachusika Odpadka wspinającego się po murze.
Rynek stanowi centralny punkt miasta od XIII w. do dziś. Był przez stulecia głównym placem handlowym, przez który przebiegał też główny trakt komunikacyjny. Zanim w latach 60. XX w. wyłączono ze starego miasta ruch kołowy, na Rynku był postój dorożek, a później taksówek i autobusów. Domy wokół Rynku, posadowione na średniowiecznych działkach, pochodzą w większości z przełomu XIX i XX w. Bogactwem zdobień wyróżnia się kamienica „Pod Sową”. Ratusz, w swej głównej części z wieżą (54 m. wys.), powstał w XV w., na co wskazuje odsłonięta spod tynku wnęka na fasadzie i piękne, zabytkowe wnętrza Informacji Turystycznej. Odbudowany został po pożarach w 1582, 1627 i 1651 r.
Obecną postać klasycystyczną otrzymał w wyniku przebudowy pod koniec XVIII w . Gotycko – barokowy charakter zachowała tylko wieża, zwieńczona wysmukłym hełmem, nieco przechylonym w wyniku wymiany elementów konstrukcyjnych jego podstawy w 1801 r. Po północnej stronie ratusza, pod powierzchnią deptaka, warto zobaczyć warstwy osadnicze
z XIV w. oraz relikty dawnych budynków ukryte pod efektowną szybą. Przy reliktach kolejne figurki Bachusików (Ciekawek i Śpioszek). Do Rady Miasta usilnie próbuje dostać się z kolei Bachusik Pędzibeczek.
Zbudowany w latach 1746 – 1748, jako zbór ewangelicki, staraniem ówczesnego burmistrza W.B Kaufmanna. Kościół wzniesiono w konstrukcji szachulcowej na planie krzyża greckiego. Murowaną wieżę dostosowano w 1828 r. Od 1946 r. świątynia służy parafii katolickiej. Bogate wyposażenie wnętrza, opięte 3-kondygnacyjnymi balkonami.
Znajdują się tu m.in.: barokowy ołtarz główny, ufundowany przez zielonogórskich sukienników, barokowa ambona fundacji młynarza z Krępy, kamienna rokokowa chrzcielnica oraz szereg rzeźbionych płyt epitafialnych z XVIII w. Obraz w ołtarzu głównym jest kopią wizerunku Matki Boskiej Częstochowskiej – patronki Polski.
Zachowany fragment murów obronnych, które dawniej zamykały miasto pierścieniem o obwodzie 800 m. wskazuje, że zbudowane były z kamienia polnego i miały wysokość ok. 6 m. Mury wzniesione w XIV – XV w., na miejscu wcześniejszych umocnień drewnianoziemnych, w XIX w. uległy rozbiórce. Zachowany odcinek przetrwał, gdyż w XVIII w. dostawiono do niego budynek więzienia miejskiego, będący dziś siedzibą Kurii Diecezjalnej.
Główny budynek o secesyjnej architekturze powstał w 1909 r. jako dom parafialny wspólnoty ewangelickiej. Po 1945 r. obiekt należał do parafii katolickiej, a w 1960 r. został zaadaptowany na potrzeby Zielonogórskiej Orkiestry Symfonicznej, przemianowanej w 1974 r. na Filharmonię. W 1982 r. patronem Filharmonii został polski kompozytor Tadeusz Baird (współtwórca festiwalu ”Warszawska Jesień”). W marcu 1999 r. wmurowano kamień węgielny pod budowę nowej sali koncertowej (Międzynarodowego Centrum Muzycznego Wschód – Zachód).
Więcej informacji tutaj
Dzisiejszy pl. Słowiański powstał pierwotnie poza ówczesnymi murami miejskimi jako cmentarz, który założono w 1588 r., na miejscu winnicy kościelnej. W tym samym czasie gmina ewangelicka wzniosła tu kościółek pw. Świętej Trójcy, nazywany Polskim, gdyż służył ludności polskiej z Zielonej Góry i okolic. W 1809 r. kościółek rozebrano, a cmentarz zamknięto. Wkrótce na placu urządzono targowisko i przylgnęła do niego nazwa Nowy Rynek (Neumarktplatz). Od połowy XIX w. obrzeża zaczęto zabudowywać. Stanęły tutaj: resursa kupiecka (1828), gimnazjum realne (1848), sąd okręgowy (1855), dom opieki i dalsze dwie szkoły.
Nazwa placu wzięła się od poczty, czynnej tutaj od XVIII w. Powstał on po 1487 r., kiedy zbudowano bramę Nową, otwierającą połączenie miasta z traktem kożuchowskim. Z racji towaru jakim tu handlowano, plac otrzymał nazwę Rynku Garncarskiego. W XIX w. w jego okolicach mieszkali najbogatsi zielonogórzanie. Znajdowały się tutaj dwa najstarsze hotele:
„Pod Czarnym Orłem” (dawny „Pod Orłem” przy ul. Sikorskiego) i „Pod Trzema Wzgórzami” (dawny budynek drukarni). W budynku dawnej drukarni mieściła się redakcja i miejsce druku pierwszego zielonogórskiego tygodnika „Grunberger Wochenblatt” wydawanego przez Wilhelma Levysohna. Obecny budynek poczty powstał w miejscu starszego w latach 1869-71 (rozbudowany w 1916 r.).
Mieści się w budynku z 1931 r. zaprojektowanym przez berlińskiego architekta – Oskara Kaufmanna. Przed II wojną światową w kompleksie znajdował się teatr z salą kinową, bank i sala obrad rady miejskiej. Po 1945 roku w budynku działał teatr amatorski oraz kino. W 1950 r. z inicjatywy Wojewódzkiej Rady Narodowej powstał Państwowy Teatr Ziemi Lubuskiej. W 1964 r. nastąpiła zmiana nazwy na Lubuski Teatr im. Leona Kruczkowskiego.
Więcej informacji tutaj
Architektura budowli nawiązuje do stylów średniowiecznych. Kościółek zbudowała gmina staroluterańska w 1866 r. W 1911 r. staroluteranie przenieśli się do nowej świątyni, a opuszczony obiekt służył jako magazyn. W 1922 r. urządzono w nim ekspozycję muzealną, którą po 10 latach przeniesiono do dawnej szkoły ewangelickiej przy obecnej ulicy Lisowskiego. Od lat 60. XX w. jest w posiadaniu parafii polskokatolickiej.
Powstał w latach 1909 – 1911, wysiłkiem wspólnoty wyznaniowej konfesji staroluterańskiej. Świątynię zaprojektował architekt E.Schulze. Wyposażenie wnętrza (ołtarz, ambona i witraże) pochodzi z czasów budowy. Wcześniejsze są murowana chrzcielnica – przeniesiona w 1977 r. ze świątyni Wang w Karpaczu, organy (1884 r.) ze starego kościoła staroluterańskiego. Cenna jest secesyjna polichromia wnętrza. Od 1950 r. kościół należy do parafii ewangelicko – augsburskiej.
Zaprojektowany wraz z ulicą prowadzącą do dworca kolejowego (obecnie al. Niepodległości) w latach 60. XIX w. Ostateczny kształt uzyskał w 1894 r. Do I wojny światowej na placu stał pomnik niemieckiego cesarza Wilhelma I. Zarekwirowano go jednak na cele wojenne w 1917 roku. W 1945 roku odsłonięto tu pomnik wdzięczności żołnierzom radzieckim. W 1945 – 1953 na placu istniał cmentarz wojenny żołnierzy radzieckich. W 1965 r. wzniesiono pomnik polsko – radzieckiego braterstwa broni, według projektu Anny Krzymańskiej.
Na początku lat 90. XX w. monument otrzymał nową symbolikę, wyrażającą pamięć o bohaterach II wojny światowej. Wśród rosnących na placu drzew szczególnie wyróżnia się 300- letni dąb węgierski.
Powstał według projektu W.Wagnera i W.Hochfelda, w nowoczesnej wówczas konstrukcji żelbetonowej, w latach 1915 – 1917 dla parafii ewangelickiej. Fundatorem była rodzina Beucheltów, ówczesnych właścicieli zakładów budowy konstrukcji stalowych i wagonów. W 1945 r. kościół został przejęty przez katolików. Układem wnętrza i detalem architektonicznym nawiązuje do typu wczesnochrześcijańskiej bazyliki. Z racji znakomitej akustyki w świątyni odbywają sie koncerty. W 1926 r. wykonano tu słynne wówczas oratorium „Quo Vadis” – Feliksa Nowowiejskiego, z udziałem samego kompozytora.
Urządzono go w latach 60. XX w., na miejscu zlikwidowanego cmentarza. Dawny charakter podkreślają dwie aleje – klonowa i lipowa. Wśród wielogatunkowego drzewostanu najliczniej występują: daglezja, żywotnik zachodni, cis pospolity i miłorząb japoński. Na wschodnim obrzeżu parku znajdują się dawna kaplica i krematorium z 1922 r. Stylowym portykiem kaplica nawiązuje do klasycyzmu. Pozostały też fragmenty grobowca fabrykanta Georga Beuchelta.
Kawiarnia – Palmiarnia powstała w 1961 r. Dostawiono ją do domku winiarskiego z 1818 r. wzniesionego przez Augusta Gremplera, założyciela winiarni i wytwórni szampana. W latach 2007 – 2008 obiekt został gruntownie przebudowany. Do dyspozycji turystów oddano dwa tarasy widokowe z pięknym widokiem na Zieloną Górę.
Obecnie w Palmiarni mieści się restauracja pośród tropikalnej roślinności. W otoczeniu Palmiarni znajduje się odtworzona winnica, nawiązująca do dawnych rozległych plantacji, pokrywających wszystkie stoki podmiejskie. Tuż pod pobliską rzeźbą chłopca ze źrebięciem ( autorstwa rzeźbiarza Thoraka), znajduje się geograficzny środek Zielonej Góry.
Zapoznanie się z atrakcjami przyrodniczymi Zielonej Góry warto rozpocząć od Ogrodu Botanicznego. Ogród założony został przed II wojną światową i służył m.in. popularyzacji upiększania i pielęgnacji drzew i roślin zielnych. Niestety po 1945 roku to atrakcyjne miejsce zostało zaniedbane. Dopiero pod koniec XX w. poczyniono znaczące kroki do jego odtworzenia. Kilka lat później powstał projekt Ogrodu Botanicznego o pow. 2,43 ha, w którym rośliny podzielone są na pięć działów tematycznych.
Więcej informacji tutaj
